ΠΑΘΟΣ Ή ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ
Για να μπει η ζωή μας σε τάξη, χρειάζεται πρώτα να μπει το Πνεύμα μας σε τάξη. Θα μου πείτε τι είναι το Πνεύμα; Είναι μια ατέλειωτη Πηγή, που μετακινεί βουνά, αλλάζει ανθρώπους, δημιουργεί ζωή, πλανήτες, γαλαξίες, σύμπαντα. Το Πνεύμα μας σπρώχνει να πάμε μπροστά, μας αλλάζει συνεχώς. Το Πνεύμα είναι τα πάντα και τα πάντα είναι Πνεύμα.
Κάποτε, επιλέξαμε όλοι μας, σαν Ψυχές, να βγούμε από το Πνεύμα της Ύπαρξης, για να πάρει ο καθένας με το δικό του τρόπο την εμπειρία του «πώς είναι να υπάρχεις χωρίς την Αγάπη της Θεάς, χωρίς την Αλήθεια του Θεού, και χωρίς το αιώνιο παιδί τους, το Φως». Επιλέξαμε δηλαδή να ζήσουμε χωρίς το Πνεύμα τους για να γνωρίσουμε την αληθινή τους αξία. Φτιάξαμε ψευδαισθήσεις και βγήκαμε από την Αληθινή μας Ύπαρξη. Μάθαμε να δημιουργούμε και να χρησιμοποιούμε σκέψεις χωρίς αίσθημα και αποκτήσαμε λογική, ώστε να μη νιώθουμε το Πνεύμα και την απουσία Του μέσα μας. Δημιουργήσαμε την έννοια του «εγώ και όχι εσύ» και αποκτήσαμε εγωισμό. Σκληρύναμε και μπήκαμε στο σκοτάδι, όπου μπορούσαμε να κρύβουμε την Αλήθεια και να λέμε ψέματα, ακόμα και στον εαυτό μας. Φτιάχναμε οποιαδήποτε ψεύτική εικόνα μας άρεσε και παίζαμε όποιο ρόλο θέλαμε. Χτίσαμε ολόκληρους πολιτισμούς και μπήκαμε σε κάθε εμπειρία. Γίναμε άρχοντες και ζητιάνοι, πλούσιοι και φτωχοί, θύματα και θύτες, δούλοι και ελεύθεροι, άρρωστοι και υγιείς, έξυπνοι και χαζοί, θρησκευόμενοι και πνευματικοί. Παίξαμε όλους τους ρόλους ως γυναίκες, άντρες, παιδιά. Κάναμε ό, τι αρνητικό και ό,τι θετικό μπορούμε να φανταστούμε. Γίναμε κακοί, σκοτεινοί, καλοί, φωτεινοί. Γίναμε τα πάντα και κάναμε τα πάντα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά!!
Τώρα όμως νιώθουμε την σκληράδα από τις ενέργειες του ανθρώπινου παρελθόντος μας και δεν έχουμε πια τη διάθεση να παίζουμε άλλο αυτούς τους ρόλους. Δεν θέλουμε ν’ αρρωσταίνουμε ή να πεθαίνουμε, δε θέλουμε να ζούμε μέσα στη σκληράδα του ανταγωνισμού και της διαφοράς των φύλων ή τη μιζέρια του θύματος. Δε θέλουμε πια την αποτυχία και την υποκρισία και απάτη της ψεύτικης ύπαρξης. Κάτι ισχυρό μέσα μας επιθυμεί επιτέλους την απόλυτη ελευθερία σε όλα τα επίπεδα. Κάτι μέσα μας μας φέρνει φως στη συνείδησή μας, μας ανοίγει το δρόμο για να περάσει μέσα μας η δόνηση της Αγάπης, της Αλήθειας, του Φωτός, μας βάζει να δούμε τα πάντα από την πηγή τους.
Αυτό είναι η δύναμη του Πνεύματος!!
Σ’ αυτή τη δύναμη απευθυνόμαστε. Η δύναμη του Πνεύματος στον καθένα εκφράζεται μέσα από μια ιδιαίτερη ποιότητα, έναν τρόπο να υπάρχει που είναι απολύτως μοναδικός και ό, τι κάνει δε μπορεί κανείς στην ύπαρξη να το κάνει με τέτοιο τρόπο. Αυτή η ποιότητα είναι διαφορετική στον καθένα μας και ανιχνεύεται, εκδηλώνεται μέσα από το Πάθος μας που διακινεί την κάθε μας σκέψη, συναίσθημα, πράξη. Θα εστιαστούμε λοιπόν στην Οντότητα του Πάθους, θα της ανοίξουμε χώρο και με εμπιστοσύνη στη διαδικασία θα την αφήσουμε να εκδηλώσει με το δικό της τρόπο (εικόνα, αίσθηση, γραφή, κ.ά.) τη δική μας ιδιαίτερη ποιότητα.
Όσον αφορά στην Παθολογία δε θα σταθώ, παρ’ όλο που όλοι μας έχουμε πολύ πόνο, αλλά βρίσκεται όλος μέσα στη λογική μας. Και η ψυχανάλυση έρχεται και της δίνει νόημα, τη μεγαλώνει. Δεν χρειαζόμαστε πια την παθολογία απλά παίρνουμε μια ηρωική απόφαση και την αφήνουμε πίσω μας, όπως το φίδι αφήνει το πουκάμισό του και ανανεώνεται. Ότι και να έχουμε πάθει στο παρελθόν απλά το αφήνουμε. Θα χρειαστούν άπειρες θεραπείες μέχρις ότου θεραπεύσουμε όλες τις πληγές μας. Ενώ όταν αφήσουμε την παθολογία μας, όταν πάψουμε να νιώθουμε θύματα, αδικημένοι, πληγωμένοι, τραυματισμένοι και τ’ αφήσουμε όλα έρχεται το Πνεύμα και τα παίρνει όλα με μιας και γίνεται η αυτοθεραπεία μας.
Πώς θα γίνει αυτό; Χρειάζεται να βγούμε από τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που βλέπουμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε εκ νέου την συνείδησή μας. Δεν πάμε να ασχοληθούμε με το πρόβλημα-πάθημα-παθολογία. Δεν πάμε να θεραπεύσουμε τον τραυματισμένο, φοβισμένο εαυτό μας. Πάμε να φτιάξουμε έναν άφοβο εαυτό, που θα εκφράζεται όχι μέσα από την παθολογία του αλλά μέσα από το πάθος του. Δεν χρειάζεται να κολλάμε στα βιώματα του πόνου και να τ’ αναλύουμε, αλλά απλά αλλάζουμε τον τρόπο μας, αφήνουμε πίσω μας τα βιώματα ή τις μνήμες του πόνου και δεν κολλάμε σε ό,τι παθαίνουμε. Με τον τρόπο αυτό δεν γινόμαστε άπονοι ή σκληροί ή επιφανειακοί. Βεβαίως και θα πονέσουμε αν κάποιος μας πληγώσει αλλά δεν θα μείνουμε σ αυτό. Χρειάζεται να μάθουμε να λειτουργούμε όπως τα μικρά παιδιά, όταν χτυπούν κάπου βάζουν τα κλάματα και μόλις δουν κάτι όμορφο που τους τραβά το ενδιαφέρον, ξεχνούν αμέσως τον πόνο τους και συνεχίζουν το παιχνίδι τους. Με τον τρόπο αυτό βάζουμε το Φως μέσα μας, αρκεί να μην φοβόμαστε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της αρνητικότητάς μας, της παθολογίας μας, της προσκόλλησής μας να ενδυναμώνουμε την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, με την αδυσώπητη κριτική μας, το κατ εξοχήν καταστροφικό εργαλείο της λογικής μας. Το Πνεύμα μας είναι τόσο μεγάλο κι εμείς επικεντρωνόμαστε στο αρνητικό μας κομμάτι και δεν βλέπουμε και πόσα πολλά θετικά παθαίνουμε!!
Μην αρνείστε την Αλήθεια σας, γιατί δεν μπορείτε να θεραπευτείτε από οποιαδήποτε παθολογία πόνου.
Σταματήστε να κοιτάτε κάτω στο βούρκο. Αρχίστε να κοιτάτε ψηλά στον ουρανό. Σταματήστε να υποτιμάτε τον εαυτό σας, και τους άλλους γύρω σας. Κάντε τον βούρκο παράδεισο, ουρανό, ομορφιά.
Η ψυχή μας θέλει ελευθερία και μας ωθεί να θεραπευτούμε. Πρέπει όμως πρώτα να δεχτούμε το Πνεύμα μας, να δούμε τη δύναμή Του και μετά ν’ αλλάξουν όλα.
Δεν αντέχουμε το μεγαλείο μας και θυματοποιούμαστε, καταφεύγοντας στον πόνο. Αποφεύγουμε την ουσία μας. Οι πόνοι μας είναι μόνο στο μυαλό, στη λογική, η οποία είναι αδύνατον να θεραπευτεί. Ήρθε η στιγμή να δούμε πλήρως την ολότητά μας, όχι μόνο τον πόνο μας, αλλά και το μεγαλείο μας. Παύουμε πια να κρύβουμε το μεγαλείο μας, από φόβο, ντροπή ή ενοχές. Σταματάμε να φοβόμαστε τη δύναμή μας, μήπως και τη μεταχειριστούμε άσχημα προς τους άλλους ή μήπως μας κακοποιήσουν οι άλλοι φοβούμενοι αυτή τη δύναμή μας.
Η θεραπεία μας είναι το βίωμα και όχι η θεωρία. Στο βίωμα βγαίνει η δυσκολία, αλλά μέσα από το βίωμα θεραπευόμαστε. Μπαίνουμε στην πράξη, κάνουμε τη δύναμή μας βίωμα για να πέσουν όλες οι αντιστάσεις. Αληθινή επαφή και όχι θεωρία.
Για να μπει η ζωή μας σε τάξη, χρειάζεται πρώτα να μπει το Πνεύμα μας σε τάξη. Θα μου πείτε τι είναι το Πνεύμα; Είναι μια ατέλειωτη Πηγή, που μετακινεί βουνά, αλλάζει ανθρώπους, δημιουργεί ζωή, πλανήτες, γαλαξίες, σύμπαντα. Το Πνεύμα μας σπρώχνει να πάμε μπροστά, μας αλλάζει συνεχώς. Το Πνεύμα είναι τα πάντα και τα πάντα είναι Πνεύμα.
Κάποτε, επιλέξαμε όλοι μας, σαν Ψυχές, να βγούμε από το Πνεύμα της Ύπαρξης, για να πάρει ο καθένας με το δικό του τρόπο την εμπειρία του «πώς είναι να υπάρχεις χωρίς την Αγάπη της Θεάς, χωρίς την Αλήθεια του Θεού, και χωρίς το αιώνιο παιδί τους, το Φως». Επιλέξαμε δηλαδή να ζήσουμε χωρίς το Πνεύμα τους για να γνωρίσουμε την αληθινή τους αξία. Φτιάξαμε ψευδαισθήσεις και βγήκαμε από την Αληθινή μας Ύπαρξη. Μάθαμε να δημιουργούμε και να χρησιμοποιούμε σκέψεις χωρίς αίσθημα και αποκτήσαμε λογική, ώστε να μη νιώθουμε το Πνεύμα και την απουσία Του μέσα μας. Δημιουργήσαμε την έννοια του «εγώ και όχι εσύ» και αποκτήσαμε εγωισμό. Σκληρύναμε και μπήκαμε στο σκοτάδι, όπου μπορούσαμε να κρύβουμε την Αλήθεια και να λέμε ψέματα, ακόμα και στον εαυτό μας. Φτιάχναμε οποιαδήποτε ψεύτική εικόνα μας άρεσε και παίζαμε όποιο ρόλο θέλαμε. Χτίσαμε ολόκληρους πολιτισμούς και μπήκαμε σε κάθε εμπειρία. Γίναμε άρχοντες και ζητιάνοι, πλούσιοι και φτωχοί, θύματα και θύτες, δούλοι και ελεύθεροι, άρρωστοι και υγιείς, έξυπνοι και χαζοί, θρησκευόμενοι και πνευματικοί. Παίξαμε όλους τους ρόλους ως γυναίκες, άντρες, παιδιά. Κάναμε ό, τι αρνητικό και ό,τι θετικό μπορούμε να φανταστούμε. Γίναμε κακοί, σκοτεινοί, καλοί, φωτεινοί. Γίναμε τα πάντα και κάναμε τα πάντα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά!!
Τώρα όμως νιώθουμε την σκληράδα από τις ενέργειες του ανθρώπινου παρελθόντος μας και δεν έχουμε πια τη διάθεση να παίζουμε άλλο αυτούς τους ρόλους. Δεν θέλουμε ν’ αρρωσταίνουμε ή να πεθαίνουμε, δε θέλουμε να ζούμε μέσα στη σκληράδα του ανταγωνισμού και της διαφοράς των φύλων ή τη μιζέρια του θύματος. Δε θέλουμε πια την αποτυχία και την υποκρισία και απάτη της ψεύτικης ύπαρξης. Κάτι ισχυρό μέσα μας επιθυμεί επιτέλους την απόλυτη ελευθερία σε όλα τα επίπεδα. Κάτι μέσα μας μας φέρνει φως στη συνείδησή μας, μας ανοίγει το δρόμο για να περάσει μέσα μας η δόνηση της Αγάπης, της Αλήθειας, του Φωτός, μας βάζει να δούμε τα πάντα από την πηγή τους.
Αυτό είναι η δύναμη του Πνεύματος!!
Σ’ αυτή τη δύναμη απευθυνόμαστε. Η δύναμη του Πνεύματος στον καθένα εκφράζεται μέσα από μια ιδιαίτερη ποιότητα, έναν τρόπο να υπάρχει που είναι απολύτως μοναδικός και ό, τι κάνει δε μπορεί κανείς στην ύπαρξη να το κάνει με τέτοιο τρόπο. Αυτή η ποιότητα είναι διαφορετική στον καθένα μας και ανιχνεύεται, εκδηλώνεται μέσα από το Πάθος μας που διακινεί την κάθε μας σκέψη, συναίσθημα, πράξη. Θα εστιαστούμε λοιπόν στην Οντότητα του Πάθους, θα της ανοίξουμε χώρο και με εμπιστοσύνη στη διαδικασία θα την αφήσουμε να εκδηλώσει με το δικό της τρόπο (εικόνα, αίσθηση, γραφή, κ.ά.) τη δική μας ιδιαίτερη ποιότητα.
Όσον αφορά στην Παθολογία δε θα σταθώ, παρ’ όλο που όλοι μας έχουμε πολύ πόνο, αλλά βρίσκεται όλος μέσα στη λογική μας. Και η ψυχανάλυση έρχεται και της δίνει νόημα, τη μεγαλώνει. Δεν χρειαζόμαστε πια την παθολογία απλά παίρνουμε μια ηρωική απόφαση και την αφήνουμε πίσω μας, όπως το φίδι αφήνει το πουκάμισό του και ανανεώνεται. Ότι και να έχουμε πάθει στο παρελθόν απλά το αφήνουμε. Θα χρειαστούν άπειρες θεραπείες μέχρις ότου θεραπεύσουμε όλες τις πληγές μας. Ενώ όταν αφήσουμε την παθολογία μας, όταν πάψουμε να νιώθουμε θύματα, αδικημένοι, πληγωμένοι, τραυματισμένοι και τ’ αφήσουμε όλα έρχεται το Πνεύμα και τα παίρνει όλα με μιας και γίνεται η αυτοθεραπεία μας.
Πώς θα γίνει αυτό; Χρειάζεται να βγούμε από τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που βλέπουμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε εκ νέου την συνείδησή μας. Δεν πάμε να ασχοληθούμε με το πρόβλημα-πάθημα-παθολογία. Δεν πάμε να θεραπεύσουμε τον τραυματισμένο, φοβισμένο εαυτό μας. Πάμε να φτιάξουμε έναν άφοβο εαυτό, που θα εκφράζεται όχι μέσα από την παθολογία του αλλά μέσα από το πάθος του. Δεν χρειάζεται να κολλάμε στα βιώματα του πόνου και να τ’ αναλύουμε, αλλά απλά αλλάζουμε τον τρόπο μας, αφήνουμε πίσω μας τα βιώματα ή τις μνήμες του πόνου και δεν κολλάμε σε ό,τι παθαίνουμε. Με τον τρόπο αυτό δεν γινόμαστε άπονοι ή σκληροί ή επιφανειακοί. Βεβαίως και θα πονέσουμε αν κάποιος μας πληγώσει αλλά δεν θα μείνουμε σ αυτό. Χρειάζεται να μάθουμε να λειτουργούμε όπως τα μικρά παιδιά, όταν χτυπούν κάπου βάζουν τα κλάματα και μόλις δουν κάτι όμορφο που τους τραβά το ενδιαφέρον, ξεχνούν αμέσως τον πόνο τους και συνεχίζουν το παιχνίδι τους. Με τον τρόπο αυτό βάζουμε το Φως μέσα μας, αρκεί να μην φοβόμαστε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της αρνητικότητάς μας, της παθολογίας μας, της προσκόλλησής μας να ενδυναμώνουμε την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, με την αδυσώπητη κριτική μας, το κατ εξοχήν καταστροφικό εργαλείο της λογικής μας. Το Πνεύμα μας είναι τόσο μεγάλο κι εμείς επικεντρωνόμαστε στο αρνητικό μας κομμάτι και δεν βλέπουμε και πόσα πολλά θετικά παθαίνουμε!!
Μην αρνείστε την Αλήθεια σας, γιατί δεν μπορείτε να θεραπευτείτε από οποιαδήποτε παθολογία πόνου.
Σταματήστε να κοιτάτε κάτω στο βούρκο. Αρχίστε να κοιτάτε ψηλά στον ουρανό. Σταματήστε να υποτιμάτε τον εαυτό σας, και τους άλλους γύρω σας. Κάντε τον βούρκο παράδεισο, ουρανό, ομορφιά.
Η ψυχή μας θέλει ελευθερία και μας ωθεί να θεραπευτούμε. Πρέπει όμως πρώτα να δεχτούμε το Πνεύμα μας, να δούμε τη δύναμή Του και μετά ν’ αλλάξουν όλα.
Δεν αντέχουμε το μεγαλείο μας και θυματοποιούμαστε, καταφεύγοντας στον πόνο. Αποφεύγουμε την ουσία μας. Οι πόνοι μας είναι μόνο στο μυαλό, στη λογική, η οποία είναι αδύνατον να θεραπευτεί. Ήρθε η στιγμή να δούμε πλήρως την ολότητά μας, όχι μόνο τον πόνο μας, αλλά και το μεγαλείο μας. Παύουμε πια να κρύβουμε το μεγαλείο μας, από φόβο, ντροπή ή ενοχές. Σταματάμε να φοβόμαστε τη δύναμή μας, μήπως και τη μεταχειριστούμε άσχημα προς τους άλλους ή μήπως μας κακοποιήσουν οι άλλοι φοβούμενοι αυτή τη δύναμή μας.
Η θεραπεία μας είναι το βίωμα και όχι η θεωρία. Στο βίωμα βγαίνει η δυσκολία, αλλά μέσα από το βίωμα θεραπευόμαστε. Μπαίνουμε στην πράξη, κάνουμε τη δύναμή μας βίωμα για να πέσουν όλες οι αντιστάσεις. Αληθινή επαφή και όχι θεωρία.